Verhalen

‘SCHULD’ EN ONSCHULD

Wij zijn Dory en Hella (84 en 49 jaar), DES-moeder en DES-dochter. Wij willen graag ons verhaal met jullie delen. Hella vertelt:

Het verhaal van Dory
Mijn moeder is acht keer zwanger geweest. Haar eerste twee kinderen werden geboren in 1952 en 1955, na normale zwangerschappen. Het waren gezonde baby’s. Daarna pas begon de ellende. Er volgden vier miskramen en één doodgeboren kindje.
In juli 1962 lag Dory’s schoonmoeder op haar sterfbed. Zij constateerde in haar laatste uren dat Dory opnieuw zwanger was. Mijn moeder wist evenwel nog van niets! Eén van mijn oma’s laatste zinnen was: ”Laat niet met je knoeien!”
In augustus 1962 werd mijn moeder opgenomen, ze was inderdaad zwanger: van mij. Ze had zwangerschaps-suiker en kreeg dus insuline toegediend. Ze werd op een zoutloos dieet gezet en kreeg, jawel, Stilbestrol voorgeschreven. Mijn moeder herinnert zich er niet veel meer van. Want in die tijd, als de dokter zei dat je iets moest slikken omdat het goed was voor de baby, dan dééd je dat. Dan ging je geen vragen stellen, je zag op tegen de dokter, de man in die witte jas. Dat was dr. J.L. Mastboom.
Mijn moeder heeft een dikke 7 maanden Stilbestrol geslikt. Ik werd geboren op 22 maart 1963, in een stuitbevalling. Ik woog 3340 gram en was ‘kerngezond’. En ook al was officieel de lente begonnen, de weersomstandigheden waren daar niet naar. De winter van 1963 was één van de koudste ooit, maar dat deerde mijn vader niet. Hij was zó blij dat hij in weer en wind op de Solex een orchidee ging halen voor mijn mam, want dat was toen al haar lievelingsbloem. 
 
Hella
Toen ik 20 jaar was, kwam ik bij de gynaecoloog terecht omdat ik veel pijn had met vrijen. Hij constateerde dat ik een DES-dochter was: met een afwijkende vorm aan inwendige geslachtorganen, witte vloed, adenosis in de baarmoederhals. Er werden één keer slechte cellen geconstateerd die door middel van bevriezing zijn verwijderd en er is twee keer een cyste uit mijn borst gehaald.
En ja, ik had een grote kinderwens. Toch heb ik nooit geprobeerd zwanger te worden. Mijn moeder zei altijd: ”Begin er maar niet aan.” Dat was ook logisch gezien haar historie: zo’n belevenis gun je je ergste vijand niet. Ik denk dat ikzelf er heel bewust nooit aan heb willen beginnen, ook al kwam dat voort uit het onderbewustzijn. Ik was geboren met een afwijking aan mijn baarmoeder én had de ervaring van mijn ouders in mijn achterhoofd. Die gedachten kon ik niet wegpoetsen.
 
Gynaecoloog en homeopaat
Ik ben ontzettend dankbaar voor de wijsheid, kennis, en benadering van mijn gynaecoloog dr. C.A.M. Jansen (Diaconessen Ziekenhuis, Voorburg), die nooit met mij heeft ‘geknoeid’. Hij heeft mij altijd bijgestaan met duidelijke informatie, goede begeleiding (ook van mijn moeder) en de juiste behandelingen. Mijn moeder en ik hebben wel eens andere (gruwel-)verhalen gelezen.
Nu, als het even kan, slik ik ook geen chemische medicijnen meer. Ik heb mijn portie wel gehad. Ik ben al jaren onder behandeling bij een homeopaat, ik zie zelden een huisarts. Begeleid door deze homeopaat ‘wandel’ ik zelfs door de overgang heen.
 
Liefde en begrip
Mijn moeder en ik? We hebben één middag met andere DES-betrokkenen een bijzondere ontmoeting gehad, we hebben verhalen gehoord van lotgenoten en wij hebben vaak ons eigen verhaal verteld. Wij lezen het DES Nieuws, wij blijven op de hoogte en we willen graag onze eigen bijdrage doen door dit verhaal vrij te geven voor publicatie. Het verhaal houden we kort – iedereen van de ‘DES-familie’ kan uit eigen ervaring de schrikbeelden naar voren toveren.
Schuldgevoel heeft mijn moeder inderdaad gehad, vooral in het begin. Haar ‘schuld’, dat is toch haar onschuld? Die is nooit een issue geweest in onze relatie. Ik heb mijn moeder nooit iets verweten. Met verwijten bereik je niets. Met liefde en begrip bereik je alles.
Mijn moeder en ik weten dat wij in onze handen mogen knijpen; we kennen de verhalen van lotgenoten die ons doen realiseren hoe veel ellende en verdriet zij hebben moeten doorstaan. Dat helpt ons te relativeren. Gelukkig zijn wij samen heel goed uit de strijd gekomen. Onze band is heel hecht, en is ........ ‘for ever’!
Ik ben erg trots op mijn moeder en op mijn nu 89 jaar oude vader. Zij hebben veel moeten doorstaan enkel en alleen door die kinderwens: de in feite onbeschrijflijk trieste periode tussen de geboorte van mijn broer, hun tweede kind, en mijn komst. Zij hebben daar samen mee om leren gaan, maar verdwenen is dat verleden nooit.