Nieuws

Door Ingrid Seeboldt

Het leven bestaat uit fasen. Dat heb ik als DES-dochter wel gemerkt.

Op het moment dat ik dit schrijf zitten we midden in de Coronafase. Sorry, ik kom er toch niet onderuit om het te noemen, al worden sommigen van ons aardig Corona-moe en dat snap ik helemaal.

Op de beeldbuis zie ik, ook in veel reclames, veel kleinkinderen en kinderen beeld-appen, videochatten en zwaaien door het raam of naar het balkon bij hun (groot-)ouders, want die zijn een kwetsbare groep geworden. Natuurlijk fijn dat de huidige techniek dit allemaal kan en verstandig om niet echt op bezoek te gaan.

Toch moet ik als ongewild kinderloze oudere (65 jaar) wel slikken als ik die beelden zie, want zie je, ik ben nu in de grootouderfase, maar ben geen oma. De keuze hiervoor is mij door DES ontnomen en och, wat had ik graag kinderen en dus ook kleinkinderen gehad willen hebben. Ik merk dus dat ik van de niet-ouderfase ongemerkt in de niet-grootouderfase ben terechtgekomen.

Over psychische gevolgen van DES horen we wat minder dan van de puur medische kant van het verhaal. Dat is ergens wel logisch, immers: eerst zorgen dat de fysieke kant in orde komt. Maar de psychische gevolgen dragen we wel levenslang met ons mee, en de laatste jaren merk ik dat dit ook in verschillende fasen gaat.

Ook een fase is mijn functie in het bestuur van het DES Centrum. Ruim een jaar geleden ben ik toegetreden als algemeen bestuurslid. Door het vertrek van voorzitter Sylvia Kuijer is er een verschuiving in het bestuur gekomen. Penningmeester Willy Ophelders is voorzitter van het bestuur geworden, en ikzelf ben een nieuwe fase ingegaan als de nieuwe penningmeester van het bestuur. Ik hoop een goede bijdrage te kunnen leveren als penningmeester. Ik heb in het verleden boekhouddiploma’s gehaald, dus met het cijferwerk kan ik goed uit de voeten.

Ik wens ons allemaal toe dat we zo spoedig en ongeschonden mogelijk uit de Coronacrisis komen. Iedereen veel sterkte!