Nieuws

DES betrokkenen kijken soms met gemengde gevoelens terug op de schaderegeling bij het DES Fonds. Moeilijke bewijsgaring, een vergoeding die niet in verhouding staat tot het leed en geen excuses van de farmaceuten. Maar aan de andere kant voelen gedupeerden zich wel erkend en zijn zij positief over de steun die zij van het DES Centrum kregen.

Karlijn van Doorn is jurist en docent/onderzoeker aan de Tilburg University. In het kader van haar promotie heeft zij onderzoek gedaan naar de afwikkeling bij massaschaderegelingen. Voor een deel van dit onderzoek heeft zij DES betrokkenen geïnterviewd die een aanvraag hadden ingediend bij het DES Fonds. 

De onderzoeksvragen hierbij waren: Wat zijn de drijfveren van de DES gedupeerden, welke ervaringen hebben zij met de schaderegeling en in hoeverre zijn zij tevreden met de bereikte uitkomst? 

Erkenning was één van de belangrijkste drijfveren van DES betrokkenen. Maar ook: het straffen of ter verantwoording roepen van de farmaceutische industrie. Zij moesten zich bewust zijn van wat er gebeurd was en ervoor zorgen dat dit niet nogmaals kon gebeuren. De financiële compensatie speelde daarbij niet de hoofdrol. 

De ervaringen met de aanvraag bij het DES Fonds liepen uiteen. Voor sommigen was de bewijsgaring een hele klus, voor anderen verliep dit soepel. Bij een afwijzing door het Fonds werd volgens sommigen niet de juiste toon gebruikt. En men vond het Fonds niet altijd transparant.  

Dat het gaat om een algemene regeling die voor iedereen hetzelfde is, is voor een deel van de DES betrokkenen begrijpelijk. Maar er is te weinig ruimte voor de emotionele belasting, de bedragen staan niet in verhouding tot het leed, de grenzen van de juridische regeling zijn te zwart-wit en er is geen ‘restcategorie’. 

Tevreden is men over de rol van het DES Centrum die een goede ondersteuning heeft gegeven bij de totstandkoming van de regeling en die betrokkenen heeft geholpen bij hun aanvraag. 

Sommigen gaven aan dat zij met gemengde gevoelens op de regeling terugkijken. De farmaceuten hebben geen excuses gemaakt, of het was voor gedupeerden niet mogelijk het vereiste bewijs te vergaren.  

Ontevreden waren m.n. mensen van wie de aanvraag was afgewezen maar voor wie hun DES-geschiedenis nog steeds een grote last is. 

Hoe zou zo'n massaschaderegeling anders kunnen of waar zou meer op moeten worden gelet? Een paar van de antwoorden: De eenzijdige blik op geld zou misschien moeten worden losgelaten. Wanneer de schade lastig in geld is uit te drukken zou nog meer aandacht moeten zijn voor erkenning. En er zou meer schadevergoeding op maat moeten zijn, bijvoorbeeld als er een zware bewijslast is.