Nieuws

Misschien is het wel mijn eerste herinnering: ik zal een jaar of drie zijn geweest en was met mijn ouders op vakantie in Bergen aan Zee. Het was een stralende dag en mijn ouders hadden al vroeg een mooi plekje op het strand gevonden. Ik had een lichtoranje badpakje aan met een roesje rond mijn spekkige peuterheupjes en mocht met mijn schepje en emmertje aan de rand van een zwinnetje lekker gaan spelen. Toen ik opkeek om even iets aan mijn vader en moeder te laten zien, was alles anders dan daarvoor. Er waren ineens heel veel mensen en mijn ouders waren in geen velden of wegen te bekennen. Met mijn emmertje en schepje in de hand ging ik op pad om ze te zoeken. Maar hoe langer ik liep hoe wanhopiger ik werd; overal mensen in badkleding maar niemand die ik kende. Ineens was de wereld, die voorheen altijd zo vertrouwd was geweest, een enge plek.

Een lieve dame zag mijn ontreddering en ontfermde zich over mij. ‘Hoe heet je?’, vroeg ze. ‘En hoe zien je ouders eruit?’ Ik kon alleen maar snotteren. Ze bracht me in arren moede naar de reddingspost waar ik uit een enorme pot een zuurtje mocht uitzoeken. Maar ik wilde geen snoepje; ik wilde mijn ouders! Ik was zo radeloos dat ik nog steeds mijn naam niet kon of wilde vertellen. En dus werd er via de omroepinstallatie gemeld dat er een klein meisje met een lichtoranje badpakje was gevonden die op zoek was naar haar ouders. Nog geen twee minuten later bereikte mijn vader hijgend de reddingspost. Euforie alom en nadat ik toen alsnog dat snoepje had gepakt, gingen we snel naar mijn moeder om mijn terugkomst te vieren.

Onlangs had ik voor een cursus een boek nodig. Op de website van de bieb had ik gezien dat het in huis was. Omdat ik er al een jaar of twee niet was geweest en mijn lezerspas was verlopen, moest ik eerst mijn schuld voldoen. Bij de balie kwam ik er achter dat ik mijn telefoon niet bij me had en dus niet kon betalen. Want zonder telefoon geen Apple Pay en ook geen telefoonhoesje met bankpas en een tientje voor noodgevallen.

Oké, geen man over boord. Dan maar even naar de afdeling met studieboeken om het betreffende boekje even in te kijken. Ik had de titel en de naam van de schrijver tenslotte in…mijn telefoon staan. Hmm, dan maar even het internet op en kijken of ik via mijn mail die gegevens kon achterhalen. Maar wat bleek? Internet is niet gratis in de bieb als je geen lezerspas hebt.

Een lieve dame achter de balie zag mijn ontreddering, hoorde mijn verhaal aan en vroeg wat ik nog aan gegevens over de titel van het boekje wist. Na wat speurwerk bleek dat niet toereikend. Ze besloot me een kaartje met een kwartier gratis internet te geven, zodat ik via mijn mail op zoek kon naar de titel.

Tot mijn grote opluchting kon ik zonder haperen mijn wachtwoord voor mijn Gmail-account intikken. Gelukkig, de redding was nabij! Of toch niet? Google ziet dat u voor het eerst op een andere computer bent ingelogd. Om ervoor te zorgen dat er geen misbruik wordt gemaakt van uw account, sturen wij een verificatiecode naar uw…mobiele nummer.

Verslagen keek ik naar het scherm. Zonder mijn telefoon was ik niets meer in deze wereld. Er stond geen grote bak met zuurtjes op de balie toen ik de vriendelijke dame bedankte voor haar hulp en ook mijn vader kwam me niet halen. Zonder telefoon is de wereld, die voorheen altijd zo vertrouwd was geweest, een enge plek.