Nieuws

“Ik hoop dat de DES achterban ons Centrum blijft steunen. Dat we solidair blijven met elkaar,” zegt Irene Goes aan het eind van ons gesprek. We hebben het over haar naderende afscheid als bestuurslid van het DES Centrum. Over de mooie momenten die zij meemaakte en over de nachten dat ze wakker lag.  

Het online overleggen is een blijvertje na de pandemie. Hoewel een ‘live’ ontmoeting nog altijd de voorkeur heeft, scheelt het behoorlijk wat reistijd om elkaar via Zoom of Teams te spreken. Zo ook deze ochtend. Irene en ik zitten ieder in onze eigen werkkamer met een kop thee naast de computer en oortjes in. De afgelopen acht jaar hebben we veel samengewerkt en het is jammer om te weten dat daar binnenkort een eind aan komt. Maar de statuten geven aan dat een bestuurslid twee keer vier jaar zitting kan hebben en die zittingstermijnen zijn in april voorbij. 

Hoe kwam je acht jaar geleden bij het bestuur van het DES Centrum terecht? 
“Ik wilde bestuurservaring opdoen, naast mijn werk als freelancer bij de televisie en als vertaler. Voor mij was het een logische keuze om dat bij het DES Centrum te doen. Zelf heb ik als DES-dochter veel aan het Centrum gehad en ik wilde graag iets terugdoen. Vanwege mijn professionele achtergrond kreeg ik de taken Communicatie en PR in mijn pakket en ik ben daar met veel plezier mee aan de slag gegaan.” 

Was het werk bij het bestuur wat je ervan verwacht had?  
“Ja helemaal. Het heeft zelfs mijn verwachtingen overtroffen. Niet alleen wat betreft de werkzaamheden, maar zeker ook qua team. Een hele leuke club mensen die elkaar goed aanvulden. Je hebt anderen nodig om iets tot stand te brengen. Je houdt elkaar scherp, dat is mooi. Verder vond ik het fijn dat ik als bestuurslid niet alleen maar toezicht hield maar de handen uit de mouwen kon steken. We zijn een meewerkend bestuur, dus er wordt ook echt wel wat van je verwacht.” 

Welke momenten zijn je bijgebleven? 
“Dan denk ik toch als eerste aan de DES-dagen, waarvan ik er drie heb meegemaakt, zowel in de organisatie als in de uitvoering. Op die dagen zag ik zo goed voor wie we het doen. En dat we goed hadden aangevoeld wat er nodig was. Het klopte wat we deden.*  

Daarnaast heb ik me ook steeds ingezet voor een goede samenwerking met het DES Fonds. Toen ik begon als bestuurslid was net de Vroeggeboorteregeling van start gegaan. Een paar jaar later was er de aanvulling voor DES-dochters met CCAC. Maar er zit nog steeds geld in de pot. Dat moet op een goede manier naar de mensen gaan voor wie het bedoeld is. Het DES Centrum is de gesprekspartner van het Fonds en dat vind ik een belangrijke rol waar ik graag mijn steentje aan heb bijgedragen.” 

Waren er ook momenten die minder leuk waren? 
“Ik herinner me een bericht uit Amerika over een DES-kleindochter met CCAC. Daar heb ik echt van wakker gelegen. Het zal toch niet waar zijn, hoe kon dat nou ineens? En ik dacht ook direct vanuit communicatie: wat gaat er allemaal op ons afkomen? De vragen, de pers, wat konden we antwoorden? Gelukkig bleek na een paar dagen dat het niet om een kleindochter ging en liep alles met een sisser af. Maar ik heb toen ervaren hoe snel je moet schakelen als er iets gebeurt.” 

Op het 40-jarig jubileum afgelopen jaar in Amsterdam heb je het eerste exemplaar van het DES-jubileumboek aan je moeder overhandigd. Hoe was dat?
“Voor allebei best emotioneel. Ik heb toen tegen mijn moeder gezegd dat ik hoopte dat dit voor haar het einde van haar schuldgevoel zou betekenen. Ik vind het naar dat zij daar last van heeft. Ze is ook vaak bezorgd om mij geweest en in de jaren dat ik bestuurslid was lette ze er op of het werk voor het DES Centrum niet teveel voor mij zou oprakelen.” 

En was dat zo? Dat het dingen oprakelde? 
"Soms wel. Zoals wanneer je het verdriet bij een collega ziet over het feit dat ze geen oma wordt. En dat dan bij jezelf herkennen. Dat is pijnlijk, maar dat hoort wel bij m'n DES-dochterschap. En dat ik toch door ben gegaan, daar ben ik blij mee, want zo heb ik van iets negatiefs iets positiefs kunnen maken."

Hoe zie je de toekomst van het DES Centrum? 
“Ik ben blij dat we het afgelopen jaar de opdracht aan het Nederlands Kanker Instituut hebben kunnen geven om verder onderzoek te doen naar DES-dochters en kanker. Het blijft nodig om dit te monitoren nu de DES-dochters ouder worden. Een paar jaar geleden hebben we een folder gemaakt met informatie over eventuele gevolgen voor de derde generatie. Ook dat blijft belangrijk. En zolang het DES Fonds bestaat is het DES Centrum nodig. Dus voorlopig zie ik nog een taak voor het Centrum. Ik hoop dat onze achterban ons blijft steunen. Solidair blijven zijn we aan elkaar verplicht. Samen blijven we sterk.” 

Het DES Centrum is je enorm dankbaar voor je grote inzet en betrokkenheid als bestuurslid Irene! We gaan je missen, maar we wensen je heel veel succes en plezier met alles wat je nu gaat doen! 

*(Irene heeft het over de jubileumdagen in 2017 en 2022 en de DES-bijeenkomst in 2019.) 

Tekst: Hanneke Nusselder