Verhalen

Het verhaal van een DES-dochter kan soms overweldigend zijn. De woorden stromen bij haar naar buiten alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De emotie en de herinneringen erachter volgen pas als je als toehoorder diezelfde woorden op papier gaat zetten. Dan ben je diep onder de indruk hoe DES-dochters hun levenservaringen erkennen, verwerken en een plek geven. Om vervolgens met geweldige veerkracht het leven weer op te pakken. Zo’n verhaal is het verhaal van Olinda.

Met een verbazingwekkende nuchterheid vertelt Olinda haar verhaal. Een prestatie als je beseft dat het nog niet eens een half jaar geleden is dat ze haar laatste behandeling tegen borstkanker heeft ondergaan. Een moment dat DES weer naar de voorgrond trad. Want bij de combinatie DES-dochter en borstkanker komt altijd de vraag naar boven: Is dit ook een gevolg van DES? Een antwoord op die vraag is er nog niet, maar voor Olinda was het wel een moment waarop ze wakker werd geschud. “Ik verbaasde me erover dat sommige artsen in het ziekenhuis het helemaal niet serieus namen. Ze gingen er helemaal niet op in toen ik vertelde dat ik een DES-dochter ben. Door de borstkanker ben ik gaan beseffen hoe belangrijk het is dat je als DES-dochter voor jezelf zorgt. Ik laat nu dan ook weer trouw uitstrijkjes maken.” Dat Olinda een DES-dochter is ontdekte ze pas toen ze al een lang gynaecologisch traject achter de rug had.

Kinderwens
Olinda: “Het begon al toen ik nog een puber was en op 14-jarige leeftijd met klachten bij de gynaecoloog terecht kwam. Toen ging zowel bij mijn moeder als mijzelf nog geen belletje rinkelen. Ook niet toen ik uiteindelijk in Colombia in het ziekenhuis terecht kwam voor een hormoonbehandeling om zwanger te kunnen worden. De gynaecoloog zag iets aan mijn baarmoedermond, maar zowel hij als ik zijn daar niet verder op ingegaan. Want niet lang na deze behandeling werd ik zwanger. Tijdens die zwangerschap en geboorte is van alles mis gegaan wat helemaal niet mis had mogen of hoeven gaan. Mijn zoontje is met 32 weken geboren, hij heeft één dag geleefd en is toen overleden. Op dat moment zijn er zoveel emoties die je onder ogen moet zien en moet verwerken. Vormafwijkingen en eigenaardigheden aan je baarmoedermond zijn dan niet echt je eerste prioriteit. Na dit verlies volgde geen nieuwe zwangerschap en uiteindelijk zijn mijn partner en ik elkaar gedurende dat traject kwijt geraakt en uit elkaar gegroeid. Dat soort dingen gebeuren.”

Vele miskramen volgen
Gelukkig komt er een nieuwe liefde in haar leven en de kinderwens komt ter sprake. Maar vele teleurstellingen volgen. Op zoek naar antwoorden, een verklaring komt ze bij professor Haspels terecht. Hij ziet ook de afwijking aan haar baarmoedermond en verklaart dat het DES-gerelateerd zou kunnen zijn. Olinda: “Toen ben ik met mijn moeder gaan praten. Zij vertelde dat zij voor mijn geboorte ook een miskraam had gehad en dat ze tijdens de zwangerschap van mij medicijnen had gehad. Ik ben op zoek gegaan. Een speurtocht naar het medische dossier van mijn moeder en daar stond het: DES. Ik was 30 jaar en ik had een verklaring, ik ben een DES-dochter.

Nog een keer moeder
Olinda legt zich er in jaren ’90 bij neer dat ze wellicht geen moeder zal worden van een opgroeiend kind. Werken en reizen zijn de nieuwe pijlers in haar leven. “ Ook mijn tweede huwelijk redt het niet en uiteindelijk gaan we ieder onze eigen weg. Ik vertrek voor mijn werk naar Turkije en vind daar voor de derde keer liefde. Al snel komen kinderen ter sprake en ik vertel hem dat dat er waarschijnlijk niet in zal zitten. Maar na 6 maanden ben ik zwanger en ga terug naar Nederland. Ik ben gelijk naar het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis (OLVG) in Amsterdam gegaan. Zij willen dat ik onder controle blijf en raden me af terug te keren naar Turkije. Na drie weken gaat het mis, een heftige bloeding en weer een miskraam. De teleurstelling is groot, maar ik ervaar die emotie niet voor het eerst. Het was te mooi om waar te zijn. Mijn geluk is ongekend als enkele dagen later via een echo blijkt dat er nog een kindje zit. Ik was zwanger van een tweeling geweest en 1 vruchtje is blijven zitten. Ik wordt opgenomen in het OLVG en krijg volledige bedrust voorgeschreven. Voor de zekerheid brengen ze ook een bandje om mijn baarmoedermond aan, een cerclage. Na 23 weken bedrust (in week 35) wordt de cerclage weggehaald en na 36 weken is mijn tweede zoon geboren!
Er overkomen je dingen, maar je moet doorgaan. Daar wordt je sterker van, je overleeft. Ik heb nu een leuk leven, daar wil ik zoveel mogelijk van genieten met mijn zoon en mijn man.”