Verhalen

Ik vind het een heel goed idee om de geschiedenis en verhalen over DES door te geven. Ik heb het “geluk” gehad dat het DES gebruik van mijn moeder voor mij niet zo veel gevolgen gehad heeft, mede door het verloop van mijn leven.

Mijn moeder trouwde in 1950 op 30-jarige leeftijd met mijn vader. Ze kreeg 2 miskramen. Toen ze in 1951 weer zwanger raakte en er een miskraam dreigde, kreeg ze van haar gynaecoloog in Nijmegen DES en bedrust voorgeschreven. Mijn vader vertelde vaak hoe hij als man in een volle wachtkamer met zwangere vrouwen deze medicijnen ging ophalen en zich, zeker in die tijd, nogal ongemakkelijk voelde! De zwangerschap verliep verder goed en ik werd in februari 1952 thuis geboren met behulp van de huisarts. Na mij zijn nog een meisje en drie jongens geboren.

Ik groeide op en in de 70er jaren werden de gevolgen van DES bekend. Er waren bij mij geen problemen, op een late eerste menstruatie rond mijn 16e na.  In de jaren daarna werden mijn cyclussen onregelmatig en ben ik een tijdje bij de gynaecoloog in het Radboud UMC onder behandeling geweest (ik werkte daar op de kinderafdeling). Het lukte niet met medicijnen om de cyclus goed geregeld te krijgen. Omdat ik er verder geen last van had en er lichamelijk niets mis was, ben ik gestopt met de behandeling. Ook omdat er geen kinderwens bij mij was. De menstruatiecyclus herstelde zich spontaan rond mijn 25e. Ze bleven wel hevig met veel buikpijn en veel bloedverlies. Omdat dit toch wel erg hinderlijk was ben ik rond mijn 33e gestart met Microgynon (een anticonceptiepil), wat een enorme verlichting betekende.
Het eerste routine uitstrijkje van het bevolkingsonderzoek op mijn 35e bleek pap IIIA te zijn. De huisarts heeft dit een paar maal herhaald en daarna was de uitslag gelukkig steeds pap I.
Op mijn 40e ben ik getrouwd. Mijn man en ik hebben toen besloten dat ik niet meer zwanger zou proberen te worden. Dit toch met het oog op het DES-gebeuren en natuurlijk mijn leeftijd. Tot mijn 52e heb ik de pil geslikt. Nadat ik hiermee gestopt was, ben ik nog een paar keer ongesteld geweest en kwam de overgang op gang. Behalve opvliegers heb ik verder geen klachten. In overleg met mijn huisarts wordt wel elk jaar een uitstrijkje gedaan en natuurlijk ga ik ook trouw naar het bevolkingsonderzoek borstkanker.

Mijn moeder is inmiddels overleden. Ze heeft het moeilijk gevonden toen DES zo negatief in het nieuws kwam. Toentertijd had ze te goeder trouw de medicijnen geslikt, maar ze voelde zich toch schuldig. Een arts had in die tijd nog een andere status dan nu en je vertrouwde blindelings op hen. Bovendien waren de gevolgen ervan niet overzien. Ik heb ook altijd tegen haar gezegd dat ik haar niets kwalijk nam en dat ik in die situatie hetzelfde gedaan zou hebben. Ze was wel heel blij dat er voor mij verder geen grote gevolgen waren. Wat er gebeurd zou zijn als ik wel een kinderwens had gehad, weet natuurlijk niemand. Het is weinig zinvol om daar allerlei theorieën over te hebben. Mijn man en ik hopen nog lang gezond te blijven want dat is tenslotte het allerbelangrijkste!