Verhalen

Voor het eerst in DES Nieuws het verhaal van een DES-kleindochter. Want er zijn tot op heden geen medische gevolgen voor DES-kleindochters, dat wil echter niet zeggen dat het geen impact heeft op hun leven. We hopen dat het verhaal van Anna laat zien dat het niet vreemd is dat DES-kleinkinderen ook emotionele gevolgen kunnen ondervinden van DES en dat ze welkom zijn om er met anderen over te praten.

“De term DES-kleindochter, dat gaat over mij en ik wil graag vertellen hoe DES mijn leven tot op de dag van vandaag beïnvloed. Lang heb ik vreemd gedaan als het over kinderen krijgen ging, soms denk ik dat mijn zus en ik een onuitgesproken angst rondom het thema moederschap hebben geërfd. Ik voelde me soms een vreemdeling als het in gesprekken over kinderen ging. Zoveel vriendinnen hadden een overduidelijke wens om kinderen te krijgen, ze konden er ook zo luchtig over praten. Woedend kon ik daar over worden! Een oorzaak of verklaring voor de heftige emotie had ik niet. Mijn vriend zei op een gegeven moment tegen mij dat het tijd werd om daar eens met een therapeut over te gaan praten. En halverwege de therapie zag ik de ‘Andere Tijden’ documentaire over DES. De spanning en het verdriet van Suzanne over de vroeggeboorte van haar zoontjes raakten mij zo diep, ik was helemaal van slag. Ineens werd me duidelijk dat een groot deel van mijn pijn voortkomt uit het DES verleden van mijn moeder en oma.

Het begint bij oma
De geschiedenis begint bij mijn oma. In de jaren ’60 is zij drie keer zwanger. Alle drie die zwangerschappen eindigen voortijdig. De eerste zoon wordt dood geboren, de ander wordt geboren vóór twintig weken en is daardoor niet levensvatbaar en haar laatste zoon leeft slechts een aantal uren. Een nieuwe zwangerschap wordt haar afgeraden, maar als zij onverhoopt opnieuw zwanger wordt krijgt zij DES voorgeschreven en mijn moeder wordt geboren. De lezer zal zich misschien afvragen hoe mijn oma deze traumatische gebeurtenissen heeft ervaren, een plek kunnen geven, ik weet het niet. Het was een onderwerp waar zij niet over kon en wilde spreken. Ze heeft geen van haar kindjes zelf kunnen begraven. Later ben ik met mijn moeder nog wel eens op zoek gegaan of er misschien grafjes waren, maar die hebben we nooit kunnen vinden.

Het begin voor mijn moeder
Nadat er in de jaren ’80 publicaties over DES verschijnen neemt mijn oma mijn moeder mee naar het ziekenhuis. Ze zit dan midden in haar puberteit en krijgt onderzoeken die ze heel vervelend vindt. De angst die ze heeft over de gevolgen van DES voor haar, zoals misschien geen kinderen kunnen krijgen of kanker is echter onbespreekbaar bij haar thuis.

De zwangerschappen van mijn moeder
Volgens mij heeft mijn moeder het verlies van haar drie broers altijd als een donkere wolk boven het gezin ervaren. Ik denk dat dat onbewust een reden is waarom zij zo vroeg aan kinderen is begonnen: het verdriet van haar moeder verlichten door haar kleinkinderen te schenken. Mijn moeder is 21 jaar als ik word geboren. Die zwangerschap lijkt in eerste instantie goed te gaan, tot ze met 15 weken hevig begint te vloeien. De artsen constateren een miskraam, maar ze is ook nog steeds zwanger, ik ben er dus eigenlijk een van een tweeling. Ze moet in bed blijven liggen en bij een zwangerschapsduur van  29 weken word ik geboren. Het is een paniekerige bevalling. Gelukkig heb ik longrijpingsmedicijnen gehad in de periode dat ze op bed lag, maar mijn eerste levensweken zijn spannend. Zo spannend dat er nog geen geboortekaartjes worden verstuurd. Uiteindelijk mag ik mee naar huis rond de uitgerekende datum. Vier jaar later komt mijn zusje voldragen ter wereld. Die zwangerschap gaat echter ook niet zonder complicaties en gedurende die hele zwangerschap is mijn moeder heel angstig. Na de geboorte van mijn zusje wordt haar afgeraden nogmaals zwanger te worden.

Het moederschap voor mij
Het zien van ‘Andere Tijden’ was een eye-opener. Natuurlijk zijn er heel veel zaken waarover ik goed kan praten met mijn moeder, maar praten over gevoelens hoort daar niet bij. Daar ben ik boos om geweest, maar ik realiseer me nu dat zij dat bij haar thuis nooit heeft geleerd. Het brengt mij soms aan het twijfelen of ik dat met een kind wél kan. Sinds het zien van de documentaire en het afronden van de therapie voel ik echter meer rust. Ik kan zelfs al wel eens de gedachte toelaten dat ik misschien ooit moeder kan zijn.”