Verhalen

“DES is heel lang een verhaal op de achtergrond geweest. Blijkbaar heeft mijn moeder me goed voorbereid op mijn eerste bezoek aan de gynaecoloog, want het was natuurlijk een vervelend onderzoek, maar heel belastend vond ik het niet. Ook al was ik nog maar 13 jaar.

Nadat ik mijn man leerde kennen heb ik hem er natuurlijk wel over verteld, maar meer terloops, om uit te leggen waarom ik een uitstrijkje liet maken. Ik was eind twintig toen we probeerden zwanger te worden, het lukte niet, en na een jaar gingen we naar de gynaecoloog. Nog altijd kan ik me goed herinneren dat mijn man en ik ons afvroegen hoe ver we zouden gaan in ons verlangen naar een kind. Niet zo ver, dachten we, want je moet immers ook iets aan de natuur kunnen overlaten. Na verloop van tijd werden we echter geïnformeerd over IUI (Intra Uterine Inseminatie) en bijna zonder nadenken hebben we ‘ja’ gezegd. Het leek alsof er eindelijk iets ging gebeuren. Vervolgens kwam IVF in beeld en ook dat hebben we geprobeerd, vaker dan we ons eigenlijk hadden voorgenomen.

Machteloos
Naar mijn gevoel heb ik al die jaren in de wacht gestaan. Bewust en onbewust was ik er elke dag mee bezig. Ik ben actrice en ging soms niet naar audities, want stel je voor dat ik zwanger zou zijn tegen de tijd dat de productie zou draaien. Daarnaast was het zo frustrerend dat ik er niet harder m’n best voor kon doen, dat voelde heel machteloos.
In die tijd werkte ik ook in het onderwijs en één van de meisjes (16 jaar) bleek zwanger. Thuis kon ze daar niet goed over praten en ze trok sterk naar mij. Dat heb ik heel dubbel gevonden: bij ons was een kind zo welkom en voor haar kwam het veel te vroeg in haar leven. Ik heb veel gehad aan het boek ‘Eisprong’ van Judith Uyterlinde. Dat voelde als een feest der herkenning.

Levenswending
Na de vierde IVF-poging besloten we te stoppen en planden een sabbatical voor het jaar daarna. Dat voelde echter als surrogaat. Vragen als ‘Wie ben ik als ik geen kinderen krijg?’, ‘Wat betekent dat voor de rest van mijn leven?’ en ‘Kan ik wel gelukkig zijn zonder kinderen?’, hielden mij enorm bezig. Vlak voordat we op vakantie gingen, werd ik niet ongesteld. Ik kan me het gesprek met mijn man nog herinneren, zou ik een zwangerschapstest doen? “Accepteer onze situatie,” zei hij. Toch voelde ik dat er wat aan de hand was, deed de test en bleek zwanger. Dat was zo onwerkelijk! Iedereen was heel blij voor ons, echter ik had ook het gevoel dat ik me moest verdedigen. Vooral tegen mensen die zeiden: “Zie je nou wel: je was er gewoon te veel mee bezig.” Volgens mij werkt het zo niet, je wordt gewoon zwanger of je wordt het niet. Zelfs DES heeft daar volgens mij maar een beperkte rol in gespeeld.

Kinderen
Na 36 weken is Sanne geboren. Ze lag in stuit en al wilde ik het graag zelf doen, het werd uiteindelijk een keizersnee. De sfeer tijdens de voorbereidingen was uitgelaten, maar toen werd het stiller, ze bleek een open buikje te hebben. Met zes maanden is ze geopereerd en ze herstelde voorspoedig. Ze moest echter nog leren eten, dus kwam er een strak schema van kolven, sondevoeding, logopedie en fysiotherapie. Destijds had ik het niet zo in de gaten, maar die periode was niet makkelijk. We zijn dan ook dankbaar dat Sanne ondanks alles zo’n sprankelend en onbevangen kind is.
Gezien onze voorgeschiedenis hielden we ons niet bezig met anticonceptie en toen bleek ik opnieuw zwanger. Tijmen scheelt 1,5 jaar met Sanne en kwam gezond ter wereld. Vragen over DES-gevolgen voor je kinderen spelen nu een rol. Zo vind ik het bijzonder dat beide kinderen liesbreuken hebben gehad. Ik vraag me dan af of er een verband is met DES?

Erkenning?
Ook ik heb een aanvraag gedaan bij het DES Fonds. Voor mij was het lastig om te zien dat de uitkeringen waren ondergebracht in categorieën. Alsof er een gradatie is aan te brengen in het verdriet dat vrouwen hebben meegemaakt ten gevolge van DES. Ik wist niet goed wat ik met het bedrag moest doen en heb nooit een bewuste keuze gemaakt over de besteding. Nu ik mijn verhaal zo vertel merk ik dat de tijd daar nu misschien rijp voor is. Dat de volgende stap in mijn DES-verhaal is om daar eens over na te denken.”