Verhalen

Mijn moeder was 22 jaar toen zij zwanger raakte van mij. In de 4e maand van de zwangerschap begon ze te vloeien. Midden in de vakantie van de huisarts… Zij kreeg een jonge vervangende arts die haar DES voorschreef. Of het tot haar doordrong dat het ook later nog bijwerkingen zou kunnen geven weet mijn moeder niet meer.

Rond mijn 13e heb ik samen met mijn moeder de gynaecoloog bezocht om vast te stellen of ik aan DES was blootgesteld geweest. De gynaecoloog zag meteen dat ik een DES dochter was. Vanaf dat moment heb ik elk jaar een uitstrijkje en om het jaar een colposcopie laten maken met steeds een goede uitslag.
Op mijn 26 raakte ik zwanger. Wat een feest! Maar in de 30e week ging het mis. Ik had weeën en kreeg Prepar (een weeënremmer) en bedrust voorgeschreven. Ik voelde me psychisch en lichamelijk een wrak. Nadat ik twee weken in het ziekenhuis had gelegen en langzaam weer op de been kwam, moest ik weer liggen vanwege bekkeninstabiliteit. Onze dochter is geboren met 38 weken in het ziekenhuis. Ze hebben de weeën zelfs opgewekt! Inmiddels is ze een puber van 12 jaar.

Twee jaar na haar geboorte raakte ik weer zwanger: hoera! Maar helaas liep het mis na 10 weken. Het vervelende was dat het vruchtje niet uit zichzelf weg ging. Ik moest naar het ziekenhuis voor een abortus. Hier ben ik echt van ingestort, vooral omdat ze niet konden vinden waarom het vruchtje was doodgegaan. Toen heb ik het DES Centrum gebeld, want buiten mijn fantastische lieve moeder had ik niemand om mijn verhaal mee te delen. Ik heb daar een hoop troost gevonden. Ook de DES wandelingen hebben mij enorm geholpen om mijn verhaal te kunnen vertellen.

Na de miskraam werd ik erg ziek ik kreeg last van mijn schildklier. Hij is twee keer stilgelegd en ik heb medicijnen gekregen. Toen ik genezen was werd ik niet veel later weer zwanger. Iets minder enthousiast en meer bezorgd dit keer. En met 35 weken, je raadt het al: bedrust in het ziekenhuis! Het ging niet goed met het kindje. Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen en mocht daarna gelukkig weer naar huis. Maar in de 39e week werd ik toch weer opgenomen met uitputtingsverschijnselen. De bevalling van onze zoon is ook weer ingeleid. Dat zorgde voor een gigantische storm van weeën. Het werd zelfs helemaal zwart voor mijn ogen!
Toen onze zoon er was dacht ik: ‘Dit doe ik nooit meer!’ Ik heb eigenlijk nooit kunnen genieten van de zwangerschappen. Wat zo’n medicijn kan doen met je leven! Op dit moment hebben we even wat problemen met onze zoon. We denken dat hij ADD heeft. Mijn man is daar niet zo mee bezig, maar ik merk dat ik er alles bij haal. Hij heeft geen afwijkingen die een DES zoon zou kunnen hebben maar de wetenschap is nog steeds bezig met onderzoeken naar de effecten van DES in de 3e generatie. Ook mijn dochter wil ik alles laten weten over DES omdat mijn moeder hier ook zo open over is geweest.

Ik ben mijn vader en moeder dankbaar voor alles. Want samen hebben zij toen die moeilijke keuze moeten maken: “wel of geen pil”.
Dit is wat ik tot nu toe allemaal heb mee gemaakt. Wat de toekomst brengen zal, weet ik natuurlijk niet, maar op dit moment zit ik lekker in mijn vel en geniet van het leven.