Verhalen

Ik trouwde in oktober 1964 en werd al snel zwanger. Op 15 augustus 1965 liep de zwangerschap op zijn eind en voelde ik na een fietstochtje plotseling geen leven meer. Ik werd door de verloskundige doorgestuurd naar de gynaecoloog in het toenmalige St.Jozefziekenhuis in Eindhoven. Daar werd gezegd: “Als je 30 augustus nog geen weeën hebt, moet je terugkomen”.

Maar de 25ste kreeg ik weeën en meldde me met mijn man weer in het ziekenhuis. Daar werd onze eerste dochter na een bevalling van 30 uur levenloos geboren. Meteen na de bevalling is ze bij me weggehaald. Ik heb haar nooit kunnen zien, vasthouden of een naam kunnen gegeven. Later werd me verteld: “Het was een meisje en ze is gestikt in de navelstreng”. Mijn man moest fl.15.- betalen voor het kistje en ze zou op Eikenburg begraven worden. Ik moest maar zorgen dat ik weer snel zwanger werd en dan zou ik in het ziekenhuis onder behandeling blijven.

Januari 1966 was ik weer zwanger en meldde ik me weer in het ziekenhuis. Ik kan me niet meer herinneren of ik vanaf het begin het DES-hormoon heb moeten slikken, maar ik heb het wel moeten innemen. In september 1966 werd in elk geval onze tweede dochter gezond geboren en we waren zielsgelukkig. In het voorjaar van 1968 werd ik weer zwanger. Tijdens de vakantie in juli begon ik te vloeien en meldde me weer in het ziekenhuis. Ik heb daar 18 dagen plat gelegen en (waarschijnlijk) ook weer het DES-hormoon toegediend gekregen. Na een zeer zware bevalling thuis werd onze derde dochter geboren.

Na een programma op tv over het DES-hormoon informeerde ik bij de huisarts of ik dat misschien ook kon hebben gehad. Hij verwees me naar het ziekenhuis. Ik zette het hele verhaal op papier en na verloop van tijd kwam er een antwoord. Ik had inderdaad bij beide zwangerschappen het DES-hormoon geslikt of ingespoten gekregen, dat weet ik niet meer.

Dat was wel even schrikken en ook voor mijn dochters van 15 en 13 jaar. Op zo’n leeftijd ben je met hele andere dingen bezig. Ik heb ze meegenomen naar het St.Jozefziekenhuis. Inmiddels was daar een andere gynaecoloog en die heeft ze een paar jaar onder behandeling gehad. Voor de meisjes was het nogal gênant en een hele onderneming, zo tussen zwangere en ook veel oudere vrouwen.

Onze oudste dochter heeft geen kinderen gehad en bij de jongste is na een zwangerschap van 31 weken een dochter geboren in 2003. Ze is met de keizersnee gehaald omdat moeder zwangerschapvergiftiging had. Ze heeft zo’n zeven weken in de couveuse gelegen. Het gaat gelukkig prima met haar, al is er ondertussen geconstateerd dat zij ADHD heeft en dyslexie heeft oftewel woordblind is. Zij gaat komend schooljaar naar groep 5-6.

Ik kan er nu met mijn dochters wel over praten, maar het komt niet zo vaak meer ter sprake. Ik merk wel dat nu mijn man is overleden en ik al die ‘ellende’ in mijn dagboeken nog eens overlees, al die negatieve gevoelens weer naar boven komen. Ik ben nu bezig om de vele blokkades uit mijn lichaam “op te ruimen”, met behulp van een therapeute die EFT (Emotional Freedom Techniques) toepast.