Verhalen

Begin jaren 80 ben ik getrouwd. Na vijf jaar vonden we het wel tijd dat er een kleine mocht komen. De eerste zwangerschap liet iets op zich wachten. Ik was blij, maar had toch een gevoel van onzekerheid. Na drie maanden vertelden we vol trots ons mooie gebaar van liefde aan onze ouders.

Al snel werd dit goede nieuws verstoord. Ik had veel bloedverlies en na bezoek aan het ziekenhuis bleek het een miskraam te zijn. Met de boodschap dat ik de miskraam moest afwachten werd ik naar huis gestuurd. Drie weken heb ik rondgelopen met veel pijn en bloedverlies en ben uiteindelijk gecuretteerd.
Als snel was ik weer zwanger. Ook deze eindigde in een miskraam die met een curettage beëindigd moest worden.
Na drie miskramen meldde de gynaecoloog dat dit de gevolgen waren van DES. Wisten wij veel? De arts dacht dat wij dit al wisten.
Ik deed navraag bij mijn ouders en daar schrokken we…Ik ben oudste kind, maar wat we niet wisten was dat ik eigenlijk hun vijfde kindje was. Mijn moeder had veel miskramen gehad, zelfs met acht maanden een doodgeboorte van een tweeling. Mijn ouders hadden het weten te verdringen. Praten deed je toen niet en ach, uiteindelijk was ik na acht maanden van bedrust en met behulp van injecties en pillen geboren. Ze waren zo blij en trots. Nu ik dit vertel druppen de tranen over mijn wangen. Hun verhalen van verdriet en onmacht. Hun liefde voor elkaar en hun hoop op het goede.
Na mij zijn nog drie kinderen gekomen. Maar ook nog twee miskramen. Al deze keren heeft mijn moeder geen DES gebruikt. Ik was dus hun enige DES kind….gelukkig….

Hierna bleef een zwangerschap twee jaar bij mij uit. Na een kijkoperatie bleek dat na de curettages de baarmoederhals verkleefd was. Daarna raakte ik voor de 4, 5e, 6e en 7e keer zwanger, maar ook die mondden uit in miskramen die door een curettage weggehaald moesten worden.
Inmiddels liepen we bij het AMC in een onderzoekfase waarom het toch steeds fout ging. Toen ik opnieuw zwanger werd ben ik vier maanden lang om de dag gemonitord, zelfs in de weekends. Geloof in het goede hadden we niet meer. Ik bleef maandelijks gewoon vloeien. Zowel in het bloed als in de urine werd geen HCG (zwangerschapshormoon) gevonden.
Na zes maanden ging ik terug naar mijn eigen gynaecoloog. Veel te vroeg kreeg ik weeën en moest onze zoon met een keizersnede gehaald worden. Gelukkig met een ruggenprik, zodat ik het toch nog zelf mocht ervaren, moeder worden na bijna tien jaar spanning. Degene die toen de ruggenprik gaf werd opgehaald vanaf haar vakantiestek. “Jij bent wel bijzonder hoor,” zei ze tijdens de geboorte tegen mijn zoon. En bijzonder was hij zeker. Het was een kleine vechter van 1900 gram. Infuus duldde hij niet, hij wilde alles zelf doen. Met vijf pondjes mocht hij naar huis, na drie weken couveuse. Nu 25 jaar later is hij nog steeds een doorzetter. Blakend van energie en geen verdere gevolgen van DES. Doet aan marathonschaatsen en skeeleren, rijder bij de top van Nederland. We gaan altijd mee en genieten iedere dag.

Tijdens mijn zwangerschappen had ik vaak last van keelontstekingen, ik dacht ook wel eens dat mijn miskramen hiermee te maken hadden. Ik bleef die keelontstekingen houden en kreeg nog een miskraam. Uiteindelijk zijn mijn keelamandelen verwijderd. Vlak hierna werd ik zwanger. De zwangerschap verliep redelijk. Wel werd er met 35 weken door een keizersnede ingegrepen. De kleine was een beer van een dochter, 3130 gram. Ze deed het super. Maar met mij ging het slecht. Er bleken placentaresten te zijn blijven zitten. Opnieuw volgde een curettage . Toen bleek mijn baarmoeder omgekeerd te zijn en en bleek er een tussenschot te zitten in de baarmoeder. Ik was heel verbaasd! Hoe vaak had ik al niet een kijkoperatie en curettages gehad? En nog nooit had iemand dit gezien!
Ook onze dochter is een doorzetter, want ook haar prestaties met de landelijke schaats- en skeelersport zijn er. Wat genieten we van onze kanjers! Maar hun geboorte heeft veel voeten in de aarde gehad. De relatie met mijn man is er hechter door geworden, sterker. Dit alles was het zeker waard. Het leven van mijn kinderen is fijn, al worden ze dagelijks geconfronteerd met hun dyslexie. Of dit een gevolg is van hun vroeggeboorte is niet zeker.
Mijn dochter heeft last van buikpijnen waar nog geen oorzaak voor is gevonden. Dit met DES in gedachte houdt me scherper.
Zelf heb ik ook gezondheidsproblemen, ik heb artrose in de gewrichten. Dat bepaalt nu een groot deel van de dagelijkse dingen. Het is niet bewezen, maar ik denk toch dat DES ermee te maken heeft. De tweejaarlijkse uitstrijkjes zijn gelukkig goed. Je bent en blijft toch een DES dochter. Met een groot DES stempel op het dossier. Pluk de dag en neem de dingen zoals ze gaan.