Verhalen

Een groot gezin

"Mijn man en ik komen beiden uit grote gezinnen. Toen we trouwden leek het ons ook heerlijk om een gezin met veel kinderen te stichten. Maar zo makkelijk leek het bij ons allemaal niet te gaan. Onze huisarts verwees ons door naar het regionale ziekenhuis in Zeeland. Toen daar de resultaten uitbleven kwamen we uiteindelijk terecht in het academisch ziekenhuis in Rotterdam. Daar waren ze bezig met een nieuwe techniek waar wij voor in aanmerking konden komen: IVF. Het stond allemaal nog in de kinderschoenen in die tijd en het was allemaal heel spannend. Toen het bevruchte eitje bij mij werd teruggeplaatst stonden er allemaal artsen in opleiding uit binnen- en buitenland mee te kijken hoe dat ging. Dat hadden ze natuurlijk wel netjes gevraagd. Maar het liep uit op een miskraam. En ook de zwangerschap die daarna spontaan ontstond liep op die manier ten eind. We hadden nog wel een IVF-poging kunnen doen, maar omdat het nog niet werd vergoed in die tijd, werd dat te duur voor ons. Toen hebben mijn man en ik de balans opgemaakt en trokken de conclusie dat we ons dan liever wilden richten op adoptie. En zo zijn na enige tijd onze dochter en zoon uit Sri Lanka bij ons terecht gekomen."

Diagnose MS…

"In de tijd dat we bezig waren met de adoptieprocedure, begon ik problemen te krijgen met lopen en kreeg ik last van mijn benen. De neuroloog kon niets vinden en stuurde me door naar een psycholoog aan wie ik mijn verhaal vertelde. Zijn conclusie was dat het allemaal tussen mijn oren zat en dat we veel te veel bezig waren met het feit dat we geen kinderen konden krijgen. Toen ik dat eens vertelde aan een adoptie-vader met wie we contact hadden was zijn reactie: ‘Maar die stress kennen alle adoptie-ouders toch? En wij hebben geen van allen last van onze benen. Ik zou het nog eens uit laten zoeken.’ Uiteindelijk bleek ik MS (Multiple Sclerose) te hebben. Misschien nog een geluk dat het zo lang heeft geduurd voordat de diagnose werd gesteld. Anders hadden we misschien onze kinderen niet kunnen adopteren!"

… en DES

"Ik zal begin dertig zijn geweest toen er in de dagbladen publicaties kwamen over DES en de gevolgen daarvan voor de dochters. ‘Zou dát het misschien kunnen zijn?’, dacht ik. Ik ging op onderzoek uit. Mijn moeder vertelde dat zij voordat ze zwanger was geworden van mij een miskraam had gehad. Toen ik haar huisarts om informatie vroeg, wilde hij er niets over zeggen en geen informatie opsturen. En ook al kon de gynaecoloog in het ziekenhuis overduidelijk vaststellen dat ik een DES-dochter was, vind ik het zelf toch erg dat ik nooit voor 100% zekerheid heb gekregen dat het dat is geweest. En ik vind het ook wel vreemd dat in de tijd dat ik veel in het ziekenhuis was voor die IVF, daar nooit is vastgesteld dat ik een DES-dochter was." 

Reacties van de omgeving

"Het moeilijkst te verwerken blijven toch de ongevoelige reacties van je familie en kennissen. Of dat mensen je ontlopen: ik moest vaak via via horen dat er iemand zwanger was omdat ze het me zelf niet durfden te vertellen. Maar ook opmerkingen in de trant van: ‘Jullie moeten er zeker geen’ en ‘Het is ook wel lekker makkelijk zonder kinderen’, hebben me erg geraakt. Ik deed niets liever dan oppassen op ieders kinderen! Hoe moeilijk dat soms ook was, want aan het eind van de oppas-dag gingen ze weer naar hun eigen vader en moeder. Uiteindelijk zijn er maar weinig mensen die snappen wat je meemaakt. Mijn oma deed dat wel. Zij was eigenlijk de stiefmoeder van mijn vader en was getrouwd met mijn opa die toen weduwnaar was met twee kleine kinderen. Samen hebben zij nooit kinderen gekregen. Zij kon altijd de juiste dingen vragen en zeggen. Toen het op een gegeven moment slecht ging met haar en ik samen met mijn tante (de zus van mijn vader) naar mijn oma onderweg was, zei mijn tante: ‘Ach, je voelde toch altijd dat het niet je echte moeder was hè.’ Ik had op dat moment net tien maanden ons dochtertje uit Sri Lanka en voelde me zo gekwetst." 

Leven in het hier en nu

"Twee jaar geleden kwam mijn dochter met haar man bij ons op bezoek. Zij waren in Sri Lanka geweest waar zij haar biologische moeder had ontmoet en zouden foto’s komen laten zien. Maar de foto die ik te zien kreeg was van een echo van haar buik: ze was zwanger. De tranen biggelden ineens over mijn wangen en ik voelde, naast de vreugde voor mijn dochter, een diep verdriet. Wat ik altijd zo graag had gewild, zag ik nu bij haar. Dat was voor mij de aanleiding om naar een psycholoog te gaan. Met behulp van EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) en Mindfulness heb ik het idee dat ik nu beter met mijn DES verhaal en mijn MS om kan gaan. Ik kan bepaalde problemen nu wat beter opzij zetten, maar ik moet er zelf hard voor werken. Ik geniet van het moment en van de twee mooie kleinkinderen die we nu hebben."